Szóste wymieranie

 

Krok każdy dudniący,

Drży ziemia i nieboskłon drży,

Wiruje wiatr, co miesza już

z przeszłością przyszłość.

Wydaje się bliski,

znów bliski i trwożący,

punkt w czasie kolejnych dziejów

z nieodrobionej i wspólnej lekcji.

W nieoczywisty niby sposób,

małe sygnały niewielkich napięć...

Jakoś inaczej jest, inaczej...

jeszcze nie obłęd, lecz też już nie pokój.

Z dwóch stron hasła, z dwóch wartości,

rozdarć morze, rozchwiań góry,

odłamki tylko gasnących zgód

i z zaszłości krwotok, i z praczasów ból.

Antropocen miesza myśli ludzkich głów,

co niespójnie z niczym

kroczą wprzód, wciąż wprzód,

by niechlubnie koniec złożyć

u swych własnych, zdartych stóp.

Trudny poranek

Poranek to trudna jest dla mnie chwila,

na ogół zbyt krótka i nieszczególnie miła.

Rozbudza bez skrupułów zaspane moje ciało,

które - jak zazwyczaj - poleżeć by jeszcze chciało.

Gdy po chwili jednak jedno oko mam już otwarte,

drugie - jak na złość - idzie stanowczo w zaparte.

I jakoś za całe 'chinyludowe' nie mogą

otworzyć się na raz - liczbą mnogą.

Czując w mym ciele ten oczywisty jakże opór,

szybko zakopuję ów wojenny topór,

i podciągam na głowę ciepłe wciąż pielesze,

ku mej chwilowej i zwycięskiej uciesze.

Zmieniając boczki raz drugi, raz jeszcze,

poranne falami doznaję już dreszcze.

A budzik niezłomny znów mi przypomina,

że teraz wstać już najwyższa godzina.

Śmiało dodaję jednak pięć minut kolejne,

serwując sobie sny krótkie i chwiejne.

I tak w półśnie wciąż się przewracając,

uznaję stanowczo, że praca - nie zając.

*Człowiek*

 

To uniwersum, a nie religii znak, 

co jasne, co ciemne, co poprawne, a co wspak.

To człowieczeństwa fundament,

to przecież rozważań tysiące lat,

że przekraczając najwyższe granice

unicestwimy nasz wspólny świat.

To uniwersum, a nie magiczna zasada,

że człowiek w swych ludzkich dążeniach

rzeczywistość na opak układa.

Że zamykając za sobą szczelnie drzwi,

upuszcza kolektywnemu ciału

troskliwej i życiodajnej krwi.

Wielkie wytwory poznaje wciąż nasz dom,

wspaniałe pasje, mocy ludzkiej ogrom.

Ale każdego czasu udręką jest to,

że napędzani potrzebą wzrastania,

budujemy i niszczymy

bez wytchnienia, ale i bez wahania.

 

Życie nie przejdzie niepostrzeżenie.

I choć zaczyna w pospolitym ciele,

a kończy w organicznym popiele,

z czasem osobliwe przyjmuje rzeźbienie,

jedyne i niepowtarzalne.

Przemierza kręte doliny, spokoju oceany,

niziny smutku i nicości.

A wszystko z daru nieuchwytnej losowości....

tej spoza przestrzeni i czasu,

co grozę i sprzeciw budzi...

...u ludzi...

Życie na skróty nie pójdzie.

I choć otuchy bez wytchnienia szuka,

tam zajrzy, tu wniknie,

póki wszystkiego nie przeniknie.

Aż traci dech, gubi sens,

nadprzyrodzony, a zwykły, ulotny.

Opiera się, walczy, gotuje się i stygnie

za matową iluzją szczęścia swojego...

...ludzkiego...

Życie nie przejdzie niepostrzeżenie

i choć o członków przyprawia omdlenie,

o bólu gęstwinę,

to jednak życie, rozdanie kart...

Obyś każdego lęku był wart...

...człowieku...

Islandia

Gdzieś za horyzontem wszystkich zdarzeń,

gdzie żaden wzrok nie sięga,

kryje się cel najgłębszych marzeń,

głuchy, niemy, nagi...

Oniryczna myśl, myśl zaklęta,

ta, co budzi mnie ze snu i snem jest jednocześnie,

nie pozwala na brak sensu

i na spokój już, za wcześnie.

Otulona miękką pierzyną,

niknę w tej dwuznaczności,

gdzie tylko instynkty drzemią prawdziwe,
mądrości z policzonej zaszłości.